İşte bu aşk’tı. Çünkü insan ve mevcudât, hayat bûsesini Hakk’dan almış ve O’na mâşuk olmuştu. Dem bu dem, Hakk ve İnsan da birbirinin sırrı oldu. Ardından Hakk insana kelimeleri öğretti. Çünkü Hakk, insanı Kendisine onurlu bir halîfesi olarak seçmiş ve onu varlıkların en şereflisi olarak Zâtına yâren eylemişti. Böylece ona, Aşkın Birlik’in, Kadîm Güzellik’in, Sonsuz İyilik’in anahtarlarını ve sorumluluğu verdi.
Elinizdeki bu kitap, sizi bu kadîm anlatıların içrek [batînî/hermenötik] öğretilerine götürüyor ve İlahî Sophia’nın patikalarından Fenâ [İlâhî Özdeşlik] ve Bekâ [İlâhî Sonsuzluk] makamlarına ulaştırıyor.
Bir varmış, bir yokmuş… Biri varmış biri yokmuş… Sâdece ‘O’ varmış ve O, sen olmuş…
Değil mi ki, O sende var olmuş; ve sen de O’nda varolmak istiyorsan, Rabbine secde et ve yaklaş… İkrâ! [Oku!]
Yol budur.!